CliniClowns Moon en Kwibus lopen langs de kamer van Alexander (nu 7), die in het Jeroen Bosch Ziekenhuis is voor zijn chemo. “Hallo Moon”, roept de jongen blij naar zijn clownsvriendin vanuit zijn stoel. Ze hebben altijd veel lol samen, aldus vader Gijs, die erg blij is dat zijn zoon zo’n bijzondere band heeft met de CliniClowns. “Alexander vindt hen altijd geweldig. Ze helpen zo ontzettend om hem door alles heen te slepen!”
Maar Moon is nu even zo druk in haar hoofd dat ze Alexander niet hoort. “Ze luistert weer eens niet. Heeft ze eigenlijk wel oren?”, vraagt de jongen zich hardop af. Goeie! Kwibus knikt: “Laten we checken of Moon wel oren heeft, Alexander.” “Moon, we hebben een vraag”, begint Kwibus, terwijl hij haar op de schouder tikt. “Hè, watte?” schrikt ze. ‘HEB JIJ OREN?” toetert Kwibus heel hard. “Kweenie.” Moon haalt haar schouders op.
Zonder oren kan je niet horen
Moon duikt in haar propvolle tas. “Dit? Nee, dit is Eendje. Die heeft trouwens ook geen oren”, mompelt ze. “Kwibus, ik zie hier geen oren.” Alexander giechelt. “Dit zijn pas oren”, wijst de jongen aan Moon, terwijl hij Knorretje aan zijn zachte varkensoortjes omhoog houdt. “Oh! Nou dan moet deze maar de prullenbak”, zegt Moon, terwijl ze Eendje richting prullenbak wil mikken. “Nee! Grapje”, zegt Alexander snel.
Kwibus en Alexander bestuderen nauwkeurig Moon’s hoofd. Inderdaad, geen oor te bekennen. “Als je geen oren hebt, kun je niet horen”, constateert Alexander. Watte? “Je. Kunt. Niks. Ho-ren”, articuleert Kwibus overdreven. Ze turen nog eens naar Moon. Ah, dáár zit een oor, ontdekt Knorretje eindelijk. En hier!
Even tellen. Een, twee, en drie. “Drie oren?” Alexander schudt zijn hoofd. “Kwibus, je telt dúbbel.” “Te gek dat Knor mijn oren heeft teruggevonden”, zegt Moon dankbaar. Alexander vindt dat ook: “Eigenlijk verdient hij een medaille.” Moon graaft zó een vette onderscheiding op uit haar tas. Maar hoe plak je zoiets op?
Verstrikt in de tape
Kwibus grist hulpvaardig een rol verbandtape uit een kastje. Moon trekt eraan. Te hard. Oeps, opeens plakken er meters tape aan haar armen. “Ietsiepietsie teveel”, piept ze. Natuurlijk raken die onhandige clowns hopeloos verstrikt in de tape. Alexander krijgt de slappe lach. “Jullie hebben een schaar nodig”, schatert hij.
Gelukkig komt dokter Fons binnen. “Ik zorg voor die schaar”, zegt de kinderarts kordaat. “Eh, dokter, u regelt de rest ook wel hè,” vraagt Moon als ze de puinhoop in de kamer overziet. Opruimen vinden clowns namelijk drie keer niks. “Dusss… Kwibus, kom, dokter Fons ruimt op. Dank u dokter, dag Alexander!” En roetsjj..weg zijn de clowns.
Hoe is het nu met
Vanaf eind december is Alexander klaar met de behandelingen en heeft hij alleen nog vier keer per jaar de standaard controles. Fysiek begint hij weer sterker te worden en hij is nu samen met zijn familie lekker op vakantie.
