CliniClowns Toef en Pula zweven over de golven, op zoek naar hun dolfijn. Door het stormachtige weer zwiept hun bootje heen en weer. Dáár is ‘ie, wijst een behulpzame bewoonster achter een van de ramen op de zesde etage van het woonzorgcentrum. Pula steekt haar duim op, ze krijgt een knipoog terug. De clowns peddelen verder, andere ramen en nieuwe avonturen tegemoet. Uit hun kleine boordradiootje schallen zeemansliederen. De bewoners achter de ramen deinen mee.
Gevoel
Het clownsbootje is in werkelijkheid een vrolijk versierd bakje van een hoogwerker, geparkeerd voor een woonzorgcentrum. Als de clowns niet naar binnen kunnen, dan maar zó. Pinie: “Wij kwamen niet hoger dan etage vier, maar de mensen daarboven voelden ook dat we er voor hen waren. Met het bootje als duidelijk beeld hebben we meteen de aandacht. Als je binnen speelt stem je je spel haarfijn af op de mensen. Dat is buiten stukken lastiger, je krijgt veel minder reacties mee.” Toch is voor toeschouwers kraakhelder dat de fijne afleiding in die nare, stille coronatijd de bewoners goed doet.
Avontuur
In tuinen, op balkons, vanachter ramen of hekken, in hoogwerkers, online en in zonnekamers; de speciale ruimtes waar bewoners coronaproof bezoek kunnen ontvangen. De CliniClowns spelen vanwege corona op afstand, en dus op de gekste plekken. Aanvankelijk was het vooral razend druk op de CliniClowns App. Online spelen was wennen, vertelt Pinie. “Als je iemand live voor je hebt, kun je hem of haar makkelijker ‘lezen’. Ik bouwde meer rust in om beter aan te voelen waar het clownsspel zat, met die camera ertussen.” Zo werd het online spelen steeds leuker. “Ik had een fietsstuur in huis, ik dacht, ik ga fietsen met de kinderen. Er stond een ventilator achter de camera, het windmolentje op mijn stuur draaide, net echt. Een meisje vroeg meteen of ik even bij haar langs kwam. Clown Pula verdwaalde natuurlijk jammerlijk, maar we hadden de grootste lol.”
Creatief
Pinie is blij dat ze ook weer live kan spelen, al is het anders dan voorheen. “De eerste keer dacht ik, spelen met zoveel afstand wordt niets. Maar ik heb inmiddels al zoveel bijzonders meegemaakt. Met de jarige clown Pantalon speelde ik in de hoogwerker. Het kuipje werd een feestzaal, met slingers en ballonnen. Er lag een mevrouw in bed voor het raam, helemaal in het spel, haar armen wijd om een ballon te ontvangen. Contact maken op afstand is echt net zo waardevol.”
Bij een instelling voor kinderen met een verstandelijke beperking zag ze hoe goed spelen met een raam ertussen werkte. “Voor de kinderen voelde het veilig, ik stond met mijn neus tegen het raam, zij aan de andere kant, volledig op hun gemak.”