‘We zetten samen de deur naar rust op een kier’

“Vanavond is voor mij de eerste keer dat ik hieraan meedoe. Ik ben nieuwsgierig en heb er zin in. Aan het einde van de middag ontmoet ik mijn maatje, Jan-Willem (clown Pier) in de hal van het Universitair Medisch Centrum Groningen. We praten kort bij en begeven ons richting de kinderafdelingen.  
 
Vanavond brengen we de kinderen een bedtijdbezoek; een speciaal moment in de avonduren, wanneer het ziekenhuis tot rust komt. Het doel is eenvoudig en tegelijk zo bijzonder: kinderen zachtjes richting slaap begeleiden, met rustige interactie door middel van muzikaliteit en spel. Zo helpen we kinderen om de spanning van de dag los te laten. We dompelen de wereld van het ziekenhuis voor heel even onder in een sprookjesachtige sfeer met onze lampjes en lichtjes maar wel op z’n clowns ─ natuurlijk gaat er van alles mis.

Eerst verzamelen we op alle afdelingen de informatie over de kinderen; o.a. wie angstig is, weinig prikkels kan verdragen, te ziek is of in isolatie ligt. Die gegevens zijn voor ons onmisbaar. Zonder een goede samenwerking met de zorg is spelen onmogelijk. We zetten vanavond samen de deur naar rust op een kier.

Daarna kleden we ons om. Ons kostuum is iets aangepast. Meer rustige kleuren. Mijn maatje draagt een slaapmuts en om zijn gitaar heeft hij zachte lichtjes gewikkeld. Ik neem een pluche kussentje mee en een kleine verlichte lantaarn. Langs het hengsel van mijn tas en hoed twinkelen enkele lampjes. Allemaal kleine hints naar de nacht die in aantocht is en van hopelijk mooie dromen.

Als we de gangen betreden, vullen de zachte klanken van de gitaar de ruimte. Het licht is wat gedempt. Het verbaast me hoe anders de sfeer is, in vergelijking met onze bezoeken overdag; de rust, de muziek, onze intieme stemmen en het warme licht dat we meedragen. Het voelt alsof het ziekenhuis trager ademt. We zien de verwondering terug in de gezichten van de mensen die we passeren: medewerkers, ouders, kinderen. ‘Mooi,’ klinkt het, of ‘wat gezellig.’   

We doen eerst een muzikale ronde, zodat iedereen weet dat we eraan komen. Daarna bezoeken we de kamers. Het spel is over het algemeen wat ingetogener. Je wil de kinderen niet activeren voor het slapengaan. We sturen hartjes en kusjes door het raam naar vaders en moeders van pasgeboren baby’s. We zingen welterustenliedjes voor de allerkleinsten. We vliegen op een pizza naar dromenland, onderhandelen over bedtijden met pubers en ‘regelen’ snacks voor een bioscoopavond. Ook op de intensive care brengen we een zacht liedje.    

Dan zien we haar bij de deur staan. Een meisje van vier jaar oud, een infuuspaal aan de hand. Ze ligt al langer in het ziekenhuis. We kennen haar inmiddels goed. Vaak staat ze ons al op te wachten. Ze is nog aan het eten blijkt. Steeds werpt ze ons een denkbeeldig hapje toe. We happen als gulzige hondjes alles uit de lucht. Zo raakt haar bordje makkelijk leeg. Als we vertrekken zwaait ze ons uit tot we de hoek om zijn. Haar ogen stralen, een grote lach op haar gezicht. Fijn om ook haar te ontmoeten voor het slapengaan. We zien die avond nog veel meer blije gezichten en hier en daar klinkt zelfs een schaterlach maar zeker ook oogjes die dichtvallen.   

Voor ik het weet is de avond voorbij.  

Maar wat blijft, is het gevoel dat we een klein beetje mochten bijdragen aan het zo goed mogelijk afsluiten van de dag. Daar slaap ik heel goed op.”