‘Voor kinderen is het vaak een herinnering voor het leven’

Ulu en Tup maken zachtjes muziek in de woonkamer van een zorgcentrum. De bewoners – mensen met dementie – druppelen binnen. Een man begint te dansen, een ander pakt een gitaartje en begint erop te tokkelen. De bewoner die even daarvoor nog stilletjes uit het raam keek, loopt naar een vrouw die in haar bed de kamer in is gereden, samen zingen ze mee. Thomas (Ulu) ziet het nog zo voor zich. “De kamer kwam voor onze ogen tot leven. Het voelde alsof ik op een festival was beland, vijf bewoners, twee clowns en een geweldige sfeer.”

Als kind wilde Thomas (33) muzikant worden. “Helaas werd ik niet toegelaten tot de popacademie.” Op aanraden van zijn moeder, die zich herinnerde hoeveel werk hij altijd van de jaarlijkse schoolmusical maakte, deed hij auditie voor de theateropleiding in Leeuwarden. Bingo! “Vanaf dag een vond ik het geweldig. Het voelde als thuiskomen.”

Na zijn opleiding tot theaterdocent stond Thomas jaren voor de klas en werkte hij als zelfstandig acteur en regisseur bij theatergroepen. “En toen bedacht ik: misschien is CliniClowns wel iets voor mij.” Een open sollicitatie ging de deur uit. “Een usb-stick aan een heliumballon in een grote doos. Ik wist alleen niet dat het hoofdkantoor zo’n hoog plafond heeft, ze moesten springen om ‘m te pakken te krijgen.” Helaas, er was geen vacature. “Ik wilde dit zo graag. Ik belde bijna iedere maand om te vragen of er al iets voor me was.” Hij lacht: “En telkens hoorde ik: oh, jij was diegene met de ballon!”

Na een jaar werd hij alsnog aangenomen. Sinds 2018 werkt hij als clown Ulu in regio noord. Hij speelt in ziekenhuizen, voor mensen met dementie en online op de CliniClowns App. “Die mix vind ik heerlijk.” Ulu is een absurdistische clown, zegt Thomas. “Hij zet dingen graag op zijn kop. Hij is lomp en een beetje traag, maar als hij op gang komt wordt het al snel heel gek. Laatst was ik op de app origami aan het vouwen, eerst heel gewoon maar binnen de kortste keren zat ik die papiertjes te vouwen met mijn mond.”

Hoe kinderen op Ulu reageren? “Omdat alles mag en kan, voelen ze zich veilig bij hem. Er ontstaat snel een band.” In zijn thuisstudio bewaart hij dromen die kinderen hem vertellen. “Ik stop ze in een potje met een label eraan. Nachtmerries in een donker potje, fijne dromen in een licht potje.”

Pijn, verdriet, angst; zodra een clown binnenkomt, is dat volgens Thomas verdwenen. Hoe ziek iemand ook is. Dat vindt hij zo mooi aan zijn vak. “Je laat mensen ontsnappen aan de werkelijkheid. Het mooie is, dat gevoel ijlt na, het is niet vluchtig. Kinderen weten jaren na hun ontmoeting met een CliniClown nog precies hoe het was. Het is vaak een herinnering voor het leven.”