De kleine Melih komt tot rust voor het slapengaan

Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan. We slaken allebei een diepe zucht. Al sinds vanmorgen zitten we hier in het ziekenhuis nadat onze Melih ‘s ochtends van de trap viel. Hij viel gelukkig maar van een paar treden hoog, maar dat leidde wel tot twee flinke bulten op zijn hoofd. De huisarts stuurde ons door naar de spoedafdeling en hij werd 24 uur opgenomen ter observatie.

We zijn uitgeput, het is een lange dag voor ons alle drie. Natuurlijk vooral voor Melih. Onze kleine ontdekker kan normaal gesproken al slecht stilzitten en door alle spanning en indrukken van deze dag is hij nog onrustiger. Hij trekt ons de gang over, naar de speelkamer, naar de gang, kamer in, kamer uit. Geen moment wijkt Melih van onze zijde, omdat hij toch ook wel angstig is in het grote ziekenhuis. Hij speelt wel, maar alleen als papa of mama erbij is.

Tot het moment dat CliniClowns Nop en Bonkie op de afdeling komen voor een bedtijdbezoek. Ik kijk naar Melih en zie hem het duo met grote ogen volgen. Zijn nieuwsgierigheid is gewekt. De kleurrijke lichtjes die ze bij zich dragen, hun rustgevende liedje, de zachte toon, het doet meteen iets met hem. 

Melih gaat helemaal mee in het spel en is volledig gefocust op Nop en Bonkie. Ik weet niet wat ik zie! Ook mijn vrouw kijkt vol verbazing toe. Ik weet precies wat ze denkt: hoe krijgen ze het voor elkaar? Melih blijft de clowns volgen en durft steeds dichterbij te komen. Hij begint helemaal te stralen.

Terwijl Melih de spanning van deze dag even vergeet, valt er ook een last van mijn schouders. Dit is genieten. Je kind zien lachen, dat is toch wat je wil als papa en mama. Wat een fijne afleiding aan het einde van een lange dag. Even geen spanning, even geen zorgen. Ik denk dat hij zo eindelijk lekker gaat slapen in zijn bedje.