Onze vierling is prematuur geboren. Hierdoor hebben ze met name in hun eerste levensjaren niet dezelfde weerstand op kunnen bouwen als onze oudste twee meiden, die wel á therme geboren zijn. Het zijn een aantal jaren waarbij ze veelvuldig in het ziekenhuis hebben gelegen met het RS-virus of bronchiolitis.
Meerdere kinderen in huis zijn ziek
Zo ook in november 2015. Ze zijn op dat moment ruim één jaar oud. Over een aantal dagen worden ze gedoopt en we zijn nog druk bezig met de voorbereidingen. Drie van de zes meiden hebben koorts, de een nog hoger dan de ander. Met meerdere kinderen ziek, dat zullen andere ouders wel herkennen, kom je handen te kort. Elk kind wil bij je hangen, er wordt gespuugd en luiers vliegen er doorheen. Het is niet anders, je roeit met de riemen die je hebt.
De koorts loop op
Twee dagen later zakt de koorts van één van de drie meisjes. Ze knapt langzaam op, gelukkig maar, weer lekker buiten spelen is toch het fijnst. Van de andere dames loopt de koorts alleen nog meer op. En met name Eefke, één van de vierling, heeft er toch wel moeite mee dit keer. Ze wordt lustelozer en eet nauwelijks. ‘Tja, dat hoort er natuurlijk ook wel bij als je ziek bent. Nog maar even aankijken’, denken wij. Met wat moederlijke liefde knapt ze vast wel weer op.
Hopelijk is ze over twee dagen weer wat opgeknapt, want dan wordt de vierling gedoopt. Maar met een eventuele verkoudheid kan ze het misschien ook nog wel volhouden. Het feestje kan natuurlijk ook best wat kleiner en korter gevierd worden. Familie en kennissen seinen we alvast in dat de kinderen ziek zijn en dat het kan zijn dat we de doop moeten uitstellen.
Eefke heeft te weinig zuurstof in haar bloed
Na de zoveelste heftige nacht waarin Eefke erg veel hoestte (met een erg vreemd geluid) en ze toch heel erg benauwd leek te worden, gaat het echt niet beter met haar. We herkennen ondertussen het beeld, de kinderen hebben al vaker in het ziekenhuis gelegen hiermee.
Het is inmiddels zaterdag en even langs de huisarts wordt dus lastiger. We besluiten contact op te nemen met de huisartsenpost en op basis van wat ze via de telefoon kunnen horen, wordt ons gevraagd of we naar de huisartsenpost kunnen komen voor controle. Eefke heeft flink hoge koorts, een te lage saturatie (zuurstofgehalte van het bloed) en haar pols is hoog. Ze moet duidelijk hard werken om voldoende zuurstof binnen te krijgen en het is merkbaar dat ze doodmoe is. Dit kan niet langer zo. We stellen de doop uit en lichten familie en vrienden in.
Op de afdeling krijgt Eefke zuurstof via een neusbrilletje. De artsen houden via allerlei slangetjes haar pols, bloeddruk en saturatie in de gaten. De volgende ochtend is er sinterklaasviering, en voor de oudste twee willen we deze als het mogelijk is door laten gaan, zodat zij ook wat afleiding hebben. Voor hen is het al vervelend genoeg dat hun zusje in het ziekenhuis ligt. Gelukkig komen opa en oma, zodat Alex thuis kan blijven met de andere drie meiden. Zij gaan naar Sinterklaas met de oudste twee.
Eefke krijgt een sonde
Eefke blijft een aantal dagen koorts houden en slaapt veel. Medicatie (verneveling) doet niet zoveel, dus deze wordt uiteindelijk niet meer gegeven. De extra zuurstof blijft een aantal dagen en helpt goed. De saturatie is daardoor in ieder geval hoog genoeg. Ze hoeft op deze manier minder hard te werken, waardoor ze weer wat aansterkt. Maar helaas gaat het niet zo goed, dat ze start met eten en drinken. Ik voel me zo machteloos als ouder. Mijn kindje zal toch wat moeten eten en drinken om goed aan te kunnen sterken. De meiden krijgen nog steeds borstvoeding, dus ik kolf ook in het ziekenhuis. Eefke krijgt een sonde. Daar gaat haar borstvoeding in. Hopelijk helpt dat om weer beter worden. Ondanks de sonde blijven we proberen of Eefke wil eten.
Stap voor stap gaat het beter
De dagen daarna gaat het op en neer. Het lijkt beter te gaan, maar helemaal afbouwen van de zuurstof kan nog niet. Het eten gaat nog steeds erg moeizaam en de sonde is dus echt nog nodig. Alex en ik hebben een ritme gevonden waarin we elkaar afwisselen in het ziekenhuis, afhankelijk van de bezigheden thuis en soms hebben we zelfs tussendoor nog een kort werkmomentje. ‘s Avonds passen (elke avond!) de buren op waardoor wij elkaar bij kunnen praten in het ziekenhuis en de verdere plannen voor de week kunnen bespreken.
Stapje voor stapje gaat Eefke dan toch vooruit. Na een week opname heeft ze alleen nog zuurstof nodig bij het slapen. Ze heeft ‘s nachts nog niet de kracht om zelfstandig te zorgen dat de saturatie hoog genoeg blijft. Maar het einde lijkt in zicht. Ogenschijnlijk lijkt het haalbaar om een dag later naar huis te kunnen, maar we weten uit ervaring dat dit een lang staartje kan hebben. Het is toch een flinke deuk in de conditie en kracht voor zo’n klein frummeltje.
De CliniClowns komen op bezoek
Een paar dagen later komen de CliniClowns langs. Eefke zit rechtop in bed, overdag ondertussen zonder slangetjes, sonde en zuurstof, en kijkt met grote lachende ogen naar die gekke vrolijke mensen. Ze schuifelen voetje voor voetje de kamer binnen terwijl ze ondertussen allemaal rare geluidjes maken. Dit is leuk! Eefke geniet volop en ik ook. Mooi om te zien hoe de clowns interactie maken met Eefke en zien hoe ze bij haar aan kunnen sluiten. Wat een heerlijke onderbreking, zowel voor Eefke als voor mij na zo’n tijd in het ziekenhuis.
Gelukkig krijgen we een dag later goed nieuws te horen: Eefke mag naar huis, na 10 dagen ziekenhuisopname. Ze is goed opgeknapt. Een aantal dagen later kunnen we alsnog, op 5 december het doopfeest vieren. Een feest waarin we beseffen dat we voor heel veel dingen dankbaar zijn.