Vader Alex vindt de dagopname van dochter Aukje spannend

Een aantal meiden van ons heeft (of had) regelmatig oorontsteking. Zo ook Aukje, één van mijn vierling. In de herfst van 2018 – ze was toen 4 jaar – had ze ook weer herhaaldelijk last van oorpijn, oorontsteking en ze was erg vaak ziek. Ook kon ze minder goed horen doordat haar oren dicht zaten. Ondanks de verschillende middelen om dit te verhelpen, bood niets een langdurige oplossing. Na opnieuw een controle bij de KNO-arts besloten we toch maar in overleg met de arts dat buisjes en het knippen van haar neusamandelen hopelijk een einde zouden brengen aan al het ziek zijn.

Een weekje later was ze al aan de beurt. Gelukkig, dat scheelde veel stress, zo hadden we niet veel tijd om ons van te voren druk te maken. Het was vroeg opstaan voor ons om naar het ziekenhuis te gaan. Toen ontstond er toch wel wat spanning. Hoe gaat Aukje het allemaal oppakken? Laat ze het allemaal over zich heen komen? Gaat ze door de spanning huilen? Of misschien wel boos worden? 

We werden goed opgevangen door een verpleegkundige die nog de laatste dingen met ons doornam en die ook stilstond bij de spanning, zowel van Aukje als van mij. Er werd een OK-jasje klaargelegd, de knuffel werd uitgezocht die mee mocht naar de operatiekamer en er was nog even tijd om in de speelkamer te spelen. 

En dan is het zover! Aukje mag zich klaarmaken voor de operatiekamer. De spanning stijgt nu toch wel een beetje en ook Aukje merkt dit. Ik doe nog mijn best om het allemaal leuk en luchtig te houden, maar in zo’n bedje naar de operatiekamer rijden is wel een beetje spannend. Al hielp het stuurtje waar ze mee mocht spelen wel heel erg, zo wordt naar de operatiekamer rijden een stuk leuker. Ook al hebben we al veel ervaring met het toekijken en wegbrengen naar de operatiekamer, het blijft lastig om te zien hoe je kind door het narcosemiddel wegvalt. Tijd om afscheid te nemen en in de koffieruimte te wachten tot alles weer gedaan is.

Nog voordat de koffie op is, krijg ik alweer een seintje: de operatie is succesvol afgerond. Aukje wordt weer naar de zaal met de andere kindjes gebracht en mag daar nog even een beetje bijkomen. Ze heeft (natuurlijk) wel wat pijn en ze is erg geschrokken van wat er allemaal gebeurt. Ze huilt dan ook en ik heb moeite om haar rustig te krijgen, maar gelukkig zakt de ergste schrik al snel af. Belangrijk is om nu in de gaten te houden hoe ze zich voelt. Wordt ze niet misselijk? Bloedt er nog iets na? 

Dan mag Aukje al snel eten. Ze heeft haar ontbijt over moeten slaan vanmorgen, dus een klein ontbijtje gaat er vast wel in. Al moet je wel wat flexibel zijn met de invulling daarvan; een lekkere boterham is na zo’n operatie natuurlijk wat saai, maar vooral ook niet prettig om te eten. Ze mag dus kiezen uit appelmoes en een koekje met wat drinken erbij. We proberen eerst de appelmoes. Het gaat er niet met erg veel plezier in, dus ik trek al mijn trucjes uit de kast. Maar helaas, het werkt niet. Misschien eerst nog wat proberen te drinken dan. Met kleine slokjes en kleine beetjes krijg ik er toch wat eten en drinken in. Aukje voelt zich nog niet erg prettig, dat is merkbaar.

En dan ineens, wat een verrassing! Wat voor gek verkleedde mensen zijn dat dan? Het lijken wel clowns! “Hmmm, dat is wel een beetje gek hoor. Ik weet niet of ik dit wel leuk vind”, zegt Aukje. De CliniClowns passen zich snel aan en blijven een beetje op afstand. Ondertussen houdt Aukje het goed in de gaten, want interessant is het allemaal toch wel. Wat doen ze nou eigenlijk? De clowns kletsen ondertussen gezellig over en weer en doen toch wel erg gek. Er ontstaat een voorzichtig lachje bij Aukje. Wat fijn dat er juist op dit moment, waarop Aukje het toch wel lastig heeft, wat afleiding is voor haar. En ook mij brengt het rust en afleiding. De spanning zakt, de afleiding doet goed zijn werk.

Als de CliniClowns vertrokken zijn, raakt Aukje niet uitgepraat. “En toen zeiden ze dit en toen deed de ander dat!” Ook al vond ze het een beetje spannend, ze heeft het toch superleuk gevonden. En natuurlijk snappen we dat dit een relatief kleine operatie is, maar we zijn toch erg dankbaar dat we haar op deze manier een heel stuk verlichting hebben kunnen geven.

Halverwege de middag komen de verlossende woorden: Aukje mag naar huis. Het heeft wat langer geduurd. Er was nog een kleine nabloeding van de neus, maar al met al is het reuze meegevallen. En dat is niet alleen aan de goede zorg van het ziekenhuis te danken, maar ook aan de lieve CliniClowns!