‘De clowns maken op een fijne manier contact’

“Iedere maand komen CliniClowns Flip en Waldo bij ons langs om te spelen. Ze brengen een hoop vrolijkheid en gezelligheid, ook het personeel is blij als de clowns weer komen. Vaak komen ze met een muziekje zingend in een soort optochtje binnen. Als bewoners ‘Aan de Amsterdamse grachten’ horen komen ze snel los, dat werkt heel goed. De clowns maken op een fijne manier contact, met veel respect. Ze doen net weer andere dingen dan wij om mensen te bereiken. Het spel en de muziek triggert, ze brengen ontspanning. 

Ik zie onze bewoners tijdens zo’n bezoek echt opbloeien. Vaak worden we echt verrast, dan krijgen de CliniClowns mensen mee van wie wij het totaal niet verwachten. Laatst zongen ze bijvoorbeeld een zacht liedje voor een mevrouw die nooit praat en vaak in zichzelf is verzonken, met haar pop op schoot. Opeens kwam er een glimlach op haar gezicht. Zoiets doet ook ons heel goed. 

Voorafgaand aan het bezoek praten we de clowns bij, dan gaan we even samen zitten met een bakje koffie: wat is er veranderd, zijn er bijzonderheden? Het is fijn dat de clowns de bewoners kennen, ze weten zo ook al wat werkt bij iemand en wat niet. Na het bezoek praten we nog even, als we bijzondere dingen zien rapporteren we die in het dossier van een bewoner. Soms zie je bijvoorbeeld dat iemand die normaal niet meedoet aan activiteiten bij de clowns wel loskomt. Anderen zijn juist haast niet te stuiten. 

We hadden bijvoorbeeld een meneer die al straalde als hij ze zag lopen in de gang. Die ging zo op in het spel, dat hij als een soort derde clown meedeed. We zeiden een keer voor de grap: “Nu even blijven zitten, anders moeten we je vastplakken.” Meteen sprongen de clowns daarop in, ze pakten denkbeeldige rollen plakband en begonnen hem vast te plakken. De man speelde het spel met overgave mee en lag intussen in een deuk, hij vond al die vrolijke aandacht helemaal fantastisch. 

Soms komen de clowns met een bepaald thema, bijvoorbeeld de post. Dan zijn ze gekleed als postbodes en komen ze zogenaamd fietsend met postbode-pet en brieven binnen. De postbode voelt vertrouwd. Mensen gaan dan ook snel mee de fantasie in: “Oh, die brief is van mijn tante of van mijn vader”, zeggen ze dan. 

Laatst brachten ze een brief aan een mevrouw die hier nog niet zo lang woont, die houdt wel van een grapje. Ze glom toen ze een envelop in haar handen kreeg: een brief? Van wie dan? De clown las voor, een denkbeeldig familielid vroeg of ze nog weleens werd geknuffeld door de verzorging, ‘want je hield zo van knuffelen’. De vrouw moest lachen, in de brief werd geopperd dat de postbode misschien wel een knuffel zou willen geven. Toen ze een duoknuffel kreeg van clowns Waldo en Flip, straalde ze van top tot teen.”