‘Ik streef naar maximaal plezier in het moment’

"Ik kom uit de theaterwereld, het clownspel was nieuw voor mij. Maar tijdens mijn stage als CliniClown kreeg ik een gouden tip. ‘Zorg dat je écht plezier hebt’, werd gezegd.‘Want dan straal je dat vanzelf uit.’ Ik zoek dus als CliniClown overal en altijd naar maximaal plezier in het moment. En met die energie verandert er altijd iets. Oeps is dus geen rol, het is een verlengde van mij.

Ik vind door Oeps dingen terug, zoals het kinderlijk plezier om te spelen, contact te maken en lol te beleven. Dingen die ik, maar andere volwassenen ook, soms kwijt zijn, omdat het leven zo druk is en zo serieus. Daarom werkt Oeps ook voor een ziek kind, gespannen vader of moeder of iemand met dementie. Zij zien geen act en ik voel niet stiekem iets anders dan dat ik speel. Ik lach écht. Door die oprechte houding kan zware energie bij een bed of in een huiskamer veranderen in een ontspannen sfeer. Ik ben vader van twee jonge kinderen. Natuurlijk denk ik soms in de auto nog even terug aan een kind met verdriet of pijn. Maar omdat we de energie zo hebben weten te transformeren, overheerst de positiviteit en voel ik tot in mijn tenen hoe waardevol deze dag weer was.

Ik heb twee jonge kinderen, dus de ochtendspits is echt een … spits! Opstaan, douchen, een stapel boterhammen smeren, school, auto. Hectiek! Ik zit zeker niet met mijn hoofd bij mijn werk. Dat hoeft ook niet. Mijn werk is zo onwijs leuk dat ik straks razendsnel kan omschakelen naar clown Oeps.

Het Meander is een druk ziekenhuis. De medisch pedagogische zorgverlener vertelt mijn collega Merlijn en mij welke kinderen er zijn, hoe oud ze zijn en of er iets is waar we rekening mee moeten houden. Meer info wil ik niet. We willen het gezonde deel van een kind bereiken. Te veel voorkennis is juist hinderlijk.

Kluun en ik zijn omgekleed, even voorspelen en dan … gaan! We hebben samen zo’n ontzettende lol. Precies de energie die meegaat het ziekenhuis in.

Bij de kinderen die alleen in een isolatiekamer liggen, schrijven en tekenen we met glasstiften iets op het raam. ‘Spelen door het raam heen’, noemen we dat. We slaan niemand over. Ook een baby’tje niet. Al speel je natuurlijk niet direct voor de baby, maar voor de ouders.

Mijn zakken zitten boordevol met spullen die ineens van pas komen. Zoals deze … kam! Ideaal, omdat Jace met ons op de foto wilde. Kan natuurlijk, maar eerst even netjes je haar kammen!

‘s Middags speel ik in verpleeghuis Amaris De Beer voor mensen met dementie. Of dat anders is? Nee! Als CliniClown kijk ik wat er ontstaat in het moment. Dat doe ik in een ziekenhuiskamer voor een meisje van twee jaar, maar ook in de woonkamer van een verzorgingshuis met een dame van tachtig. We hebben vandaag een koffer vol met sjaaltjes mee en die veranderen in een slinger, een snotlap, een doek om onder te zitten … Sommige bewoners doen volop mee, klappen, zingen, lachen en stralen. Anderen slapen door alles heen.

Thuis zit het plezier van de dag nog in mijn lichaam. Daardoor wordt zelfs de avondspits luchtiger. Dat sterkt mijn vertrouwen dat de energie die wij brengen, ook blijft hangen zodra we de kamer zijn uitgelopen."