‘Als ze Pom ziet, komt alles even tot leven’

“Tot haar zevende was Charlène een gezond kind. We gingen gezellig naar de dierentuin in de kerstvakantie. Maar de dag daarna, toen ze zich klaarmaakte voor school, stonden haar vingers ineens krom. Ze kreeg haar hand niet meer recht. We zijn naar de huisarts gegaan, daarna naar de fysiotherapeut, de neuroloog en toen naar revalidatiecentrum Klimmendaal. Daar ontdekten ze dat haar lichaam haar eigen hersenen aanviel. Er waren happen uit haar rechterhersenhelft.

Onzeker 

Haar aandoening is zeldzaam. Artsen weten nog steeds niet precies wat het is. Er is geen echte diagnose, geen naam, dus we moesten leren leven met wat er op ons pad komt. Gelukkig kan ze wel weer goed lopen, maar dingen als aankleden, eten klaarmaken of iets vasthouden blijven lastig. Haar ogen gaan nu ook achteruit. We weten niet hoe het verder zal gaan en leven bij de dag.

Zelfstandig

Toen Charlène twaalf was, wilde ze stoppen met ergotherapie. Ze zei: 'Ik heb net iets geleerd, en dan gaat het weer mis. Dan moet ik wéér opnieuw beginnen.' Ze was het zat. En ja, op die leeftijd mag ze dat zelf beslissen.
 
Een paar jaar geleden is ze weer begonnen. We zeiden: 'Als je straks 18 bent en begeleid wilt wonen, moet je wel meer dingen zelf leren.' En dat wilde ze. Charlène wil graag zelfstandig zijn en een eigen leven opbouwen, dus ze ging weer aan de slag.

Luchtig

CliniClown Pom is al vanaf het begin van de ziekte in haar leven. Ze ontmoetten elkaar toen Charlène in het Radboud lag. Later kwamen ze elkaar weer tegen bij Klimmendaal. Vanaf dat moment was er een klik. Waar Charlène was, was Pom. En andersom. 
 
Als Pom erbij is tijdens ergotherapie, doet Charlène vrolijk mee. Soms maakt Pom expres een fout. Dan zegt Charlène: 'Nee Pom, zo moet het niet!' En dan doet ze het ineens wél goed. Pom maakt het luchtig. Ze zorgt voor plezier, voor een lach. Het oefenen lukt daardoor gewoon beter.

Band 

Voor Charlène is Pom meer dan een CliniClown. Het voelt als een vriendschap. Zelfs zonder clownsneus herkent ze haar. Eén keer zag ze Pom buiten, zonder kostuum. 'Hoi Pom!' riep ze. Pom schrok even, maar moest ook lachen. Ze hebben een sterke band.
 
Soms drinken ze samen thee als er even tijd is, of ze eten een stuk cake als Charlène jarig is. Pom stuurt dan zelfs een verjaardagskaart naar haar. Als Charlène haar heeft gezien, komt ze energiek thuis. Echt blij. Terwijl ze op andere dagen soms erg moe thuis kan komen. 'Ik heb het wel weer gehad vandaag', zegt ze dan.

Toekomst

We weten niet wat de toekomst brengt. Maar we blijven doorgaan. Charlène gaat straks begeleid wonen, werkt nu al op een EMBO-groep en in een arbeidscentrum. Ze wil vooruit, iets doen. Ze heeft plannen. 
 
En Pom? Hopelijk kan zij Charlène blijven bezoeken. Dankzij haar lukt het leren beter. Charlène gebruikt ook de CliniClowns App. Daar spreekt ze soms met andere clowns en dat vindt ze best leuk, maar meestal zegt ze dan: 'Doe mij maar Pom.' Hun band is niet te vervangen.”