Een lach op de verdrietigste momenten

Ik vergeet het nooit meer. De CliniClowns liepen na een heftige nacht onze ziekenhuiskamer in. Mijn dochter was weer zeer benauwd geweest, ik vreesde af en toe dat ze de ochtend niet zou halen. Maar ze redde het. De positieve energie en afleiding van de clowns kwam op dat moment voor mij uit de hemel gevallen.

De longaandoening van Carmen (nu 5 jaar) heeft te maken met haar vroeggeboorte. Op een ochtend tijdens mijn zwangerschap werd ik wakker, ik draaide me om en mijn vliezen braken. Ik was pas 26 weken. De situatie was al hectisch: mijn toenmalige partner ging bij me weg na 18 weken zwangerschap. Door de stress werd ik twee weken later opgenomen, ik had continue harde buiken. Na bijna drie weken mocht ik pas naar huis zodat ik in ieder geval bij mijn dochter en zoon van toen 9 en 8 kon zijn. Nu moest ik met spoed weer terug.

De artsen wilden de bevalling zo lang mogelijk uitstellen, met een prik werd de longrijping versneld. De tweede prik lukte echter niet meer, midden in de nacht stopte het hartje van de baby. Ook met mij ging het ineens erg slecht. Carmen kwam dus met een spoed-keizersnee ter wereld, zo groot als mijn hand.

Op de IC voor te vroeg geboren kindjes is iedere seconde er een. Het jongetje dat naast Carmen lag, was later geboren. Toch overleed hij. Leven en dood liggen er zo dicht bij elkaar. Ik had mezelf voorgenomen om me niet te verliezen in paniek. Mijn zoon Indy zei tegen me: mama, ik denk dat Carmen eerder is gekomen om je te troosten. Dat vond ik zo mooi. Het klinkt misschien raar, maar ik dacht: dat zou best eens zo kunnen zijn. Na 34 weken werd Carmen overgebracht naar het streekziekenhuis, een tijdje later mocht ze eindelijk mee naar huis. Tot ze een maand later het RS-virus kreeg. Ze kwam er maar niet vanaf, ze bleef ziek. Ziekenhuis in en uit, wel twee keer in de maand.

Ademhalingsproblemen, koorts, virale longontsteking, bacteriële longontsteking, het hield niet op. Door de enorme hoeveelheden antibiotica die ze kreeg, ontstond er bovendien een bacterie die ervoor zorgt dat ze moet spugen of enorme diarree krijgt. Ze kreeg jaren sondevoeding. Zelf had ik sterk het gevoel dat er meer aan de hand was. Op foto’s zagen we littekenweefsel in haar longetjes, dat zorgt voor ontstekingen en benauwdheid. Ontelbaar vaak moest ik midden in de nacht mijn moeder bellen: we moeten weer naar het ziekenhuis. Door een scan weten we inmiddels dat haar linkerlong maar voor de helft volgroeid is. Ze kan er oud mee worden, maar het zal niet herstellen.

Terugkijkend kan ik zeggen dat de CliniClowns alles een stuk draaglijker maakten. Ze brachten een lach op de verdrietigste momenten, ik schiet meteen weer vol als ik eraan denk. Carmen groeide met ze op, zowel in het ziekenhuis als thuis op de CliniClowns App. De eerste keer dat ze de clowns zag, was ze nog een baby. Inmiddels zijn ze zo vertrouwd. Door hun spel voelt Carmen zich beter. De clowns weten precies wat ze leuk vindt, daar spelen ze perfect op in.

Die positieve energie doet zoveel, ook voor het gezin. Je bent moe, je trekt het even niet meer, op die momenten is een onbezorgd moment superbelangrijk. Ik vond het spel zó waardevol dat ik soms met de school afsprak dat mijn zoon en dochter op woensdag ook mochten langskomen in het ziekenhuis. Zelfs eten ging beter dankzij de clowns. Door sondevoeding was dat echt een ding voor haar geworden en mijn trukendoos raakte leeg. Met hun grapjes lukte het wel om dat extra Danoontje naar binnen te krijgen.

Het gaat nu gelukkig al een tijd best heel goed. Carmen was begin dit jaar voor het laatst in het ziekenhuis voor zuurstof. Ik weet zelf nu ook beter wat te doen. Als ze weer een nachtmerrie heeft, maak ik haar even wakker. Bij benauwdheid helpt het soms om in de badkamer te stomen. We zijn veel buiten. Ze is wel heel snel heel moe, maar ze kan weer gewoon naar school. Carmen heeft de clowns inmiddels een tijdje niet gezien, al zit ze soms nog wel op de CliniClowns App. En op haar kamer hangt nog een kaart van de clowns die bij haar langskwamen. Ik ben ze eeuwig dankbaar.