Na weken van spanning zag Marloes haar dochter weer lachen: ‘Het ontroert me nog steeds’
Na een fietsongeluk liep Elsa (8) niet alleen een diepe wond op, maar ook een trauma. Alles zat tegen. Haar moeder Marloes blikt terug op een heftige periode waarin de CliniClowns op moeilijke momenten afleiding kwamen brengen.
“Het ging mis toen Elsa bij mijn man voorop de fiets zat. Door een klapband begonnen ze te slingeren en in de val kwam haar voet tussen de spaken. Er zat zelfs een stukje van haar voet ín de spaken. Het bloed stroomde eruit, heel heftig. Op de eerste hulp werd haar voet gehecht en mochten we weer naar huis. Maar ze bleef maar pijn houden…
Gillend van de pijn
Na een week gingen we terug. Het bleek dat het weefsel was afgestorven. Dat moest eraf. Zonder verdoving, dus dat was al heel pijnlijk voor haar. Toen we weer thuis waren en de eerstvolgende ochtend de wond zelf moesten schoonmaken, gilde ze het uit. Het ging gewoon niet. Elsa moest terug naar het ziekenhuis, waar ze uiteindelijk twee weken werd opgenomen.
Traumatisch
In die weken was ze zó anders. Mijn vrolijke, energieke meisje zat stil in haar rolstoel. Ze leek soms apathisch, alsof ik haar even kwijt was. Je zit zelf ook in een medische molen. Je probeert sterk te blijven, maar het is heftig. Een bacterie in de wond maakte het nog erger. Alles zat tegen, niets leek te helpen. Ze heeft in deze periode echt een trauma opgelopen.
Ontroerend moment
Op een ochtend hoorden we gelach en muziek op de gang: het waren CliniClowns Tino en Zabor. Wij zaten in de laatste kamer, dus Elsa zat al op hun komst te wachten. Ze maakten een hele show van hun entree: botsend tegen de muur, half vallend, overleggend hoe ze naar binnen moesten… Het spel was bombastisch, precies wat Elsa leuk vindt. Ineens zag ik haar weer lachen. Stralen.
Ze zat zelfs zo in het moment dat ze onbewust haar been bewoog. Dat durfde ze eerst niet eens meer. Maar die blokkade in haar hoofd was even weg. Ze vergat de pijn en de spanning. Het ontroert me nog steeds als ik eraan terugdenk. Eindelijk zag ik mijn dochter weer zoals ze echt is.
Onderwaterwereld
Op een andere dag lekte haar infuus, ze moest een nieuwe. Elsa zag er enorm tegenop. We hadden geluk dat de CliniClowns er die dag weer waren. De verpleegkundige vroeg of Zabor en Tino mee wilden naar de behandelkamer. Terwijl aan haar linkerkant het infuus werd aangelegd, creëerden zij rechts een onderwaterwereld. Een blauw sjaaltje werd een kwal en Tino veranderde in een diepzeevis met een lampje op zijn kop. Elsa keek die kant op, weg van de pijn. De behandeling kon makkelijker worden uitgevoerd.
Elsa had in korte tijd al zoveel meegemaakt. Als er dan weer iemand aan haar wond zat en zei dat het “morgen beter zal gaan” maar dat gebeurde niet, dan raakt dat vertrouwen verder beschadigd, hoe lief de mensen in het ziekenhuis ook voor haar waren. Het is dan zo belangrijk dat je een kind op de juiste manier benadert. Dat kunnen de CliniClowns als geen ander.
Ik gun ieder kind en elke ouder zo’n moment. Even geen zorgen en medische handelingen, maar gewoon plezier. Je ziet je kind weer kind zijn. Dat werkt niet alleen de rest van de dag door: ik weet zeker dat het haar herstel heeft versneld.”