‘Even vergat ze alles’
Tot een jaar geleden leidde het gezin van Anna en haar dochter Josie een normaal leven in Hengelo. Maar op een dag veranderde alles, vertelt Anna in dit verhaal.
“Josie is een vrolijk, levendig meisje met een grote fantasie. Ze houdt van tekenen, verzint de mooiste verhalen en kan urenlang spelen. Op school voelt ze zich helemaal op haar plek en thuis vult ze het huis met haar enthousiasme en eigen ideeën. Als gezin hadden we een fijn, gewoon leven – met de gebruikelijke drukte van werk, school en speelafspraakjes. Alles liep z’n gangetje, zoals bij zoveel jonge gezinnen. Tot de avondvierdaagse. Josie had er enorm naar uitgekeken en liep trots mee met haar vriendjes.
Halverwege werd ze ineens erg moe. Ze wilde alleen nog maar zitten en had geen energie meer om verder te lopen. We dachten eerst aan vermoeidheid of misschien een virusje. Maar achteraf bleek dit het begin te zijn van een heel ander hoofdstuk in ons leven.
Diagnose
Binnen een maand na de avondvierdaagse lag Josie op de intensive care. De diagnose was ingrijpend en onverwacht: Non-Hodgkin lymfoom. Vanaf dat moment leefden we in een medische achtbaan. Acht maanden lang kreeg Josie dagelijks chemo. Ze werd ontzettend moe, zat dagenlang op de bank en kon niet meer naar school. We werkten allebei niet en leefden tussen ziekenhuis en thuis. Ondertussen probeerden we gewoon ouders te blijven ook al werden we ongewild mantelzorgers.
Lichtpuntje
In die intensieve periode ontmoetten we CliniClowns Hop en Pop. Ik weet nog goed hoe ze voor het eerst binnenkwamen op de kamer in het Prinses Máxima Centrum. In het begin dacht ik nog: “O jee, hoe zal Josie reageren? Ze heeft al zoveel prikkels.” Maar ze ontdooide meteen. Ondanks de chemo’s, vermoeidheid en prikkels, zag ik haar voorzichtig glimlachen. Later lachte ze hardop. Even vergat ze alles.
Elke keer als Hop en Pop langskwamen, was het feest. Ze haalden Josie even uit de ziekenhuisrealiteit. Ze voelden haar feilloos aan – wanneer ze uitgedaagd wilde worden, wanneer ze vooral moest lachen of gewoon even gezien worden. Ik zie haar nog staan, hoe ze de clowns de kamer uit stuurde met een ondeugende blik. En de clowns? Die speelden vol overtuiging mee.
Tekenen
Josie is altijd creatief geweest. Tijdens haar behandeling begon ze tekeningen te maken en wilde ze die verkopen. Niet voor zichzelf, maar voor “zieke kindjes zoals ik,” zei ze. Ze begon haar eigen actiepagina met 'kunst voor kanjers'. Dat gaf haar een doel, iets dat haar hielp door die zware maanden. De CliniClowns kwamen daar zelfs in terug, ze tekende hen, vertelde over hen. Ook al houdt ze haar ziekenhuisverhalen thuis liever voor zich, de herinneringen aan Hop en Pop blijven.
Even lachen
Wat de CliniClowns voor Josie betekenen, is moeilijk in woorden te vatten. Maar wat misschien nog bijzonderder is: ze brachten ook ons, als ouders, verlichting. In een dag vol medische handelingen, zorgen en vermoeidheid, zorgden zij voor een lach. Zelfs voor ons. Even voelde ik me geen mantelzorger, maar gewoon een moeder die lachte om een grap. Dat is zó waardevol.
Inmiddels zijn we een jaar verder. Josie is in de onderhoudsfase van haar behandeling en langzaam pakken we het leven weer een beetje op.”