‘Toen hij de muziek hoorde, begonnen zijn oogjes te twinkelen’

Een zorgeloze zwangerschap zat er niet in voor Anouska. Ze was overtijd en vaak ziek. En de  ontsluiting kwam maar niet op gang. “De bevalling duurde zo lang dat ik was uitgeput. Ik kon de weeën niet meer aan en kreeg een ruggenprik. De combinatie van die twee is waarschijnlijk niet helemaal goed gegaan. De bevalling duurde te lang, waardoor Jesse waarschijnlijk zuurstofgebrek heeft gehad.”

Verslapt lag Jesse in zijn wieg. Hij was één dag oud. Een gil was het laatste wat Anouska hoorde. “Er gaat van alles door je heen als je kind met spoed naar het ziekenhuis moet.” Snel werd de apparatuur op hem aangesloten. Drie weken lang lag de pasgeboren baby in het ziekenhuis ter observatie, geel geworden door te weinig zuurstof. Reageren deed hij niet. Anouska: “Wat het precies geweest is, weten de artsen ook niet. Later heeft hij het vaker gehad. Dan hoorde je een geluid alsof hij gilde. Als je kwam kijken, lag hij helemaal verstijfd in zijn bedje.”

In het ziekenhuis kreeg Anouska te horen dat ze niets voor Jesse konden doen. Ze konden er alleen voor zorgen dat hij een zo goed mogelijk leven had. Anouska moest maar hopen dat het mee zou vallen. Maar het viel niet mee. “We zaten iedere week wel in het ziekenhuis of bij de huisarts. Als je eindelijk bent bevallen van je kind wil je ervan genieten. Maar van genieten is het er het eerste jaar niet echt gekomen.”

Jesse heeft een ontwikkelingsachterstand. Zijn ouders waren op zoek naar een plek waar hij nieuwe dingen kon leren en zichzelf kon ontwikkelen. Deze nieuwe uitdaging vond hij op het speciaal onderwijs. “Heel veel dingen waarvan wij ons vroeger afvroegen of hij dat ooit zou kunnen, kan hij nu wel. Nu is hij zindelijk, kan hij praten en zelfs lopen. Bij Jesse was dit altijd heel onzeker, maar we hebben het samen voor elkaar gekregen”, vertelt Anouska trots.

Jesse lag in het ziekenhuisbed met mama naast zich. Ze probeerde uit te leggen wat de dokters met hem gingen doen. Wat zou hij ervan meekrijgen en wat zou hij snappen? Anouska wist het niet. In de verte klonken zachte geluidjes. Jesse keek op. De geluiden kwamen van de gang. “Vanaf het moment dat hij iets van muziek hoorde, begonnen zijn oogjes al te twinkelen. Het was een stukje herkenning voor hem. We hadden nooit gedacht dat dat zou gebeuren. Het was zo geweldig.” 

“Een paar maanden geleden kwamen er wervers langs van CliniClowns”, vertelt Anouska. “Jesse zag iemand met een rode neus en hij werd helemaal gek. Hij heeft gedanst, gelachen en geknuffeld. Het was geweldig. Iedere keer dat hij de clowns ziet of iets van ze hoort, gaat er een knop bij hem om,  wordt hij vrolijk en begint hij te lachen.” 
 

Deze blog is geschreven in 2021