Ruimte voor alle emoties

“Ik herinnerde me een bijzonder bezoek van de CliniClowns, nog voor de coronaperiode, aan ons kleinschalige verpleeghuis. De interactie met de bewoners was toen zo leuk. Ik dacht: ik ga ze gewoon weer bellen. En ja hoor, ze wilden langskomen. Als ze er zijn, ontstaat er meteen reuring. De rode neus, de kleurige kleren, de muziek, het doet wat met de bewoners. De CliniClowns komen zingend binnen, clown Soes heeft een prachtige stem, iedereen geniet terwijl Moes op zijn ukelele speelt.

Opeens staat hij stil, Soes botst tegen hem op. ‘Beetje uitkijken meid!’, roept een bewoner. Moes krijgt een tik van Soes, waarom loop je nou niet door? Er ontstaat een speelse discussie waar ook bewoners zich mee bemoeien, heel vrolijk allemaal. Een man maakt een grapje, daar gaan de CliniClowns weer op in, zo ontspint zich een mooi spel. En verbinding, want de bewoners die net nog zaten te knikkebollen, zijn nu geanimeerd met de clowns en met elkaar in de weer.

Voor iedereen is er een hand en een praatje, elke bewoner wordt gezien, ook de vrouw die al heel ver is in haar dementie. Ze ligt in een aangepaste stoel en kijkt een beetje rond, voor de rest reageert ze nooit zo op wat er om haar heen gebeurt. Tot de clowns een liedje voor haar inzetten. Opeens zie ik haar voet meebewegen op de maat van de muziek. Ik zie dat Moes het ook meteen in de gaten heeft, kundig, dat hij dat inzicht heeft in het ziektebeeld. Het lijkt iets piepkleins, maar het is super bijzonder, deze vorm van contact.

In de hoek van de kamer zit een bewoonster afgezonderd. Ik zeg: misschien vindt zij het ook wel leuk als jullie even gedag zeggen. Nee dus: ‘Hoepel op!’, roept ze meteen keihard. ‘Hoepel op!’ ‘Hm’, zegt Soes. ‘Deze mevrouw heeft geen zin vandaag, we gaan ophoepelen Moes. Hoepelen, kom op.’ En op een organische, positieve manier wordt het spel omgebogen richting andere bewoners, heel ontspannen. De afwijzing mocht er gewoon zijn, ook daaraan zag ik hoe goed de CliniClowns kijken naar de behoeften van onze bewoners. Ze kennen de doelgroep door en door.

Af en toe raakt een reactie ons extra. Zoals de vrouw die eveneens behoorlijk ver is in haar dementie. Ze praat niet, is diep in zichzelf gekeerd en houdt altijd haar ogen dicht. Nu niet, ze volgt de clowns strak met haar blik. Als de clowns bij haar hurken en een liedje voor haar zingen, aait ze opeens over de arm van Moes. Kippenvel! Ze zingen een geïmproviseerd, persoonlijk liedje. Even met zijn drietjes in een kleine bubbel, even in een eigen wereld samen. Zo mooi.

De CliniClowns geven een andere dimensie aan deze dag. Ze brengen iets lichts, positiefs, meerwaarde. Een bewoner laat opeens een traan, mensen met deze ziekte huilen soms sneller. Gelukkig is er ruimte voor elke emotie, de clowns gaan daarin mee en proberen die persoon vervolgens weer op te fleuren. Ze zijn superkundig. Ik zie ze heel graag terugkomen hier.”