‘Het was heftig om mijn eigen kind zo ziek te zien’

“Toen Loïs twee was, zaten we net aan het einde van de coronacrisis. Ze kon weer naar de crèche. Heerlijk voor ons, weer even de handen vrij, maar minder voor haar: ze pakte direct allerlei virussen op van haar groepsgenootjes. Uiteindelijk had ze tegelijkertijd krentenbaard, waterpokken en roodvonk.

Je kunt je voorstellen: dat waren een hoop tripjes van en naar de huisarts. Het ging aanvankelijk prima, tot de combinatie te heftig werd en we werden doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Door de plekken in haar mond waren de artsen bang dat het naar binnen zou gaan. Bovendien was ze inmiddels flink uitgedroogd en had ze vocht nodig via een sonde. Ik was blij met de opname, dit betekende dat we stappen vooruit konden gaan zetten. Al was het wel heel heftig om mijn eigen kind zo ziek te zien.

Loïs lag tijdens de opname een week in het ziekenhuis, waar ze ook voor het eerst de CliniClowns ontmoette. Heel eerlijk: ze was er niet meteen weg van. Ze vond ze niet eng, maar snapte ook niet goed wat het betekende. Ik vond het zelf erg komisch. We zaten in isolatie waardoor de clowns beperkt waren in hun spel. En toch maakten ze er wat van. Bovendien speelden ze goed in op Loïs.

Op haar vierde was het weer raak. Ze was al weken verkouden, knapte maar niet op. De huisartsenpost gaf ons antibiotica mee, maar ook daar werd ze niet beter van. Ik besloot de kinderarts te bellen, die kennen we goed. Doordat Loïs downsyndroom heeft, is ze onder behandeling bij deze kinderarts. Hij liet haar meteen langskomen en zag dat haar saturatie laag was.

Loïs mocht weer naar huis, maar ik wilde haar in het ziekenhuis houden. Een buitenstaander kan aan haar niet goed zien wanneer ze pijn heeft. Maar ik wel, ik ben haar moeder. Haar gedrag is geen graadmeter voor haar pijn. Ik zie het aan de kleine dingen. En op dit moment voelde ik aan alles dat het niet goed ging. Even voelde ik me die overbezorgde moeder, maar nog geen uur later diende de verpleging Loïs extra zuurstof toe. Zie je wel, mijn moedergevoel gaf het gewoon goed aan. Ze werd een week lang opgenomen, tot ze zich echt weer beter ging voelen.

Op de dag dat we hoorden dat we naar huis mochten, kwam CliniClown Toni langs. We hoopten het al, want we verwachtten dat Loïs het nu allemaal beter zou snappen. Omdat we nog in isolatie zaten, bleef hij aan de andere kant van de glazen deur. Loïs liep rond met de zuurstofpaal achter zich aan. Ze ging voor het raam staan. Toni speelde met balletjes, Loïs kreeg er zelf ook een, een rode neus, dat vond ze geweldig. Maar het aller grappigst was het inspelen op de isolatie: Toni deed alsof hij de deur niet open kreeg. Nou, Loïs viel nog net niet om van het lachen, ze vond het fantastisch! Ze lag echt in een scheur toen hij keer op keer tegen de deur opliep. Het had van haar nog veel langer mogen duren.

Het was druk op de afdeling en CliniClown Toni ging natuurlijk ook langs bij andere kinderen. Maar Loïs kon er geen genoeg van krijgen: ze bleef maar bij het raam staan en elke keer als hij langsliep, maakte hij een grapje en lachte zij zich weer rot. Ik besefte dat dit na een week in het ziekenhuis het eerste moment was dat ik haar zoveel lol zag hebben. Dat was er de hele week niet geweest, logisch met al die vervelende behandelingen. En ik kreeg er zelf ook de slappe lach van. Het was precies haar humor! Na een week in die kamer was dit heerlijke afleiding. Voor ons allebei.”